محمدرضا لطفی یکی از برجسته‌ترین موسیقی دانان صده اخیر ایران متولد ۱۳۲۵ (۷۵ سال پیش) در شهر گرگان است. پدر ایشان علاوه بر معلمی دستی هم بر ساز تار داشتند و خواننده نیز بودند به همین دلیل دو پسر او جذب موسیقی سنتی ایران شدند. خود محمدرضا لطفی اذعان دارد که موسیقی را به دلیل اشتیاق و علاقه برادر به موسیقی شروع کرده است.
لطفی در ۲۳ سالگی پس از اینکه تمامی آموزش‌های ردیف، رِنگ‌ها، ضربی‌ها و… را پشتِ سر گذاشته بود به دلیل اشتیاق به موسیقی کلاسیک غربی راهی امریکا شد و ساز ویولن را برگزید.
روزی نقل می کند در زمان تحصیل موسیقی کلاسیک چشمش به سه تار روی دیوار می افتد
«همین که دوتا ناخن به آن زدم، اشک از چشمانم سرازیر شد. دیدم که موسیقی غرب چنین حالتی را هیچ وقت به من نمی‌دهد.»
در دوران سربازی لطفی با سپاه دانش به مناطق کردستان می روند و در روند این سفر با خانواده کامکار آشنا می شود که ثمره آن ازدواج با خانم قشنگ کامکار (اولین بانویی که بعد از انقلاب ایران روی صحنه کنسرت رفت) شد که ۱۶ سال به طول انجامید و حاصل این ازدواج پسری به نام امید لطفی است،
قشنگ کامکار در مصاحبه با روزنامه ایران از اختلافات در گروه چاووش تا جدایی شجریان، مشکاتیان، لطفی و علیزاده از این گروه و طلاق خود از لطفی صحبت می‌کند و دو نکته را عامل جدایی خود از لطفی می‌داند.
من و لطفی در کانون چاووش صمیمانه کار می‌کردیم، قبل ازاینکه نوازنده باشیم، دوست و رفیق یکدیگر بودیم اما این رابطه به هم خورد چرا که لطفی با تمام مهربانی‌هایی که داشت حرف، حرف خودش بود. او سیاست را اولویت زندگی خودش می‌دانست.
در قسمتی از این مصاحبه قشنگ کامکار می گوید برخی لطفی را به سمت گودال کارهای سیاسی می کشاندند که در نهایت باعث از بین رفتن لطفی، من و زندگی مشترکمان شدند، حال آن افراد در بالای این گودال ایستاده‌اند.
